Vuslat Vakti

İşte o şehrin sakinleri,
Efes’e nazır bir yerde oturmuş, muhabbet ediyorlardı.
En derin konuşmalar, bir anne ve kızın bulunduğu mekanda geçiyordu.
Dışarıdan bakılınca, anne, *inanılması güç şeyler* anlatıyormuş gibiydi.
Bir anda, *peki, seni böyle düşünmeye sevk eden şey nedir?*
diye soruverdi genç kız.
*Ben, bir papatyanın içindeki dünyaya inanıyorum, onu görüyorum
çünkü* diye cevapladı kadın.
Bütün gözlerin kendilerine çevrildiğine tanık oldu her ikisi de.
*İyi de, ne işe yarayacak ki bu?* deyince kız,
*Elimizden alınanları geri verecek* dedi anne,
sanki çevredeki meraklı gözlere de yanıt olacakmışçasına.
*Nasıl olacak peki?*
Anne, müphemlikten uzak bir tonla:
*Uzun bir hikaye, emin ol dinlemek istemezsin.*
*Hayır, hayır! Kesinlikle dinlemek isterim.* dedi kız,
biraz sert, biraz da sivri bir dille.
Bunun üzerine:
*Madem bu kadar gönüllüsün, dinle bakalım!* dedi annesi.
Ve böylece başladı, *inanılması güç hikaye…*