Analar, Babalar ve Yeryüzü Yankısı

Serçe, dedim. Serçe, şimdi bizi, bu mevkiden başka bir mevkiye, en kısa zamanda, en bizimle birlikte, enlere sığan kollarınla nasıl götürebilirsin? Yapamazmış. Anam böyle yerde uzanırken nasıl kaçabilirim seninle uzak diyarlara, dedi. Dedim kaçmıyoruz. Hâlâ buradayız ama bir nebze ayrılıyoruz içimize işlediğimiz şu korkudan. Olmaz, dedi. Hep böyle inatçıdır. Ona, bırak artık şu inadı, bizim ellerimizde kan var, bizi bulurlar, dedim. Niçin aranıyoruz, niçin ellerimizi uzatmıyoruz onların ellerine, dedi. Dedim, şu ellerimi ancak dua ederken Allah’a açarım, bir de senin ellerine dokunmak için ellerimi uzatırım. Terliyor, dedi. Terliyor imiş ellerim. Korkudan mı yoksa korkmamaktan mı? Bilmem, dedi. İnsan, her şeyi bilirmiş ama bildiği şeyi cesurca diyemezmiş, dedim. Dedi, yine hangi dilden çaldın bu üstümüze yakışmayan sözleri, dedi. Dedi, dedim, dedi, dedim. Ne çok konuşmuşuz, bunu dedim. Biz, dedi, biz konuşmasak mahvoluruz, dedi. Niçin, dedim. Baksana, ne hâle geldik seninle bakışırken, dedi. Sıkılmıştım. Sus, dedim. Bir daha dedi, deme dedim. Sustu.