Ateşin Kalbi

Tane tane çiseliyor yağmur,

esrik yalnızlığın bakışları arasında.

İsyan gülüşlü güz mevsimi,

tebdili şaşınca zaman,

kilitlenir demir kapılar.

Ormanın koyu karanlığına çekilir düşler.

Paslı ranzalar,

nemden çürümüş yataklar.

Ve irinli duvarlar,

soğuk koğuşlar.

İçinde, inancı hakikate dönüştüren mürşitler.

Uğultu büyütür dehlizleri.

Diz  boyu  çığlık…

Zindan mı karanlık, dünya mı?

Düşler mi  yaralı, ruhlar mı tedirgin?

Nicedir cevapsızdır bu sorular.