Bilinçaltının Kayıp Odaları

BİLİNÇALTININ KAYIP ODALARI 
Parmaklarıyla dokunuyor o tenine
Yanan parmak uçları, gelgit akıllar sonlar tükenmeyen. 
Gözü kapıda… 
Islak bir oğlan çocuğu emzirilmeyi bekliyor. 
Sabaha yakın çocuğun kalbi ellerinde… 
Yüksek topuklu narin bir kadının çocuğu
‘Işık ışık’ diyor, ‘ışığa çıkarın beni’
Burnunu her kaşıdığında ölüler dökülüyor teninden. 
Arslanların çılgınca seviştiğini, yağmur yağdırdığını görüyor
Teni emanet
Nasıl isterdi oysa güçlü, koç gibi… 
Atına bakıyor, düşlüyor… 
O ülkeyi mutlu… 
Ve ışık aralanıyor, doğru yolda
Bir çocuk doğurdu adı ‘Aşk’… 
Ayaklarını sallıyor endamla… 
Lir kuşu gibi… 
Biliyor her şey birbirine bağlı
Çaputu, çaputa bağla
Sür atını kırlara… 
Sabah erken bulmaya kalkmaya söz verip, 
Uyuyor…