Bir Monarşinin Sonunda Arzu

Kars’a giden bir otobüs gibiydim.
Ankara’yı geçince hepimiz Kürt sanılmıştık birden.
Bütün terli yolcular da beni bulmuştu üstelik.
(kendi terimi saymıyorum)
Velhasıl keyif ertelenen değildi bir şey,
Kendimden yıllardır saklamışım bunu.
Yıllar ne ki günler geçmiş ve saatlerdir
Terli bir otobüsün koltuklarında Serhatturla
Hatırlayacaklarımı bulmaya gidiyordum.
Cemiyetten kimse bilmiyordu bu
Otobüste bu beni.