Bu Fotoğrafı Ben Çektim

Evrenin genişleme hızı artarken her türlü iktidarın gelişmeyen, kirlenen ve gerileyen aklı yüzünden bu büyüleyici kainat insana küsmüş, belki de insandan umudunu kesmiştir kim bilir? Bu anlamda Elif Sorgun’un şiirleri yalın olduğu kadar derin ve temiz, gözlemci olduğu kadar lirik ve düşündürücüdür de. Aydınlığın ve umudun hiç susmayan o ahenkli sesini duyarsınız şiirlerinde. Doğaya, bitkilere, hayvanlara, insana duyduğu sevgi ve hayranlık şiirlerine de yansıyor ve hayatıyla da birebir örtüşüyor. Bir şiirin hayal hikayesi bir serçenin kanatlarında saklı duruyorsa, o şiire gönül sıcaklığı ikram eden de şairin kendisi, Elif Sorgun değil de nedir? Yaralı bir kalbi olduğu için berrak bir su gibi akan şiirler yazıyor. Coşkusunu ustaca denetlemesi, buğulu ve kırılgan imgelerin en yakın arkadaşı olması ne güzeldir. Hakikatli olanın, inceliğin muskasını taşıyor kalbinde, şiir bir belgedir, kutsal bir emanettir şair için! Ego denilen kibri çoktan elinin tersiyle itmiş, toplumsal derdi her zaman ön planda tutmuştur. Bu yüzden şiirin vadisine çoktan taşınmış bir inziva şairidir. Kedileriyle, köpekleriyle konuşması da şiirdir görebilene! Zarif bir hüzün taşır yüzünde. Şiirlerindeki o muzip çocuk gülümsemesini her okur hissedemeyebilir çünkü şiir biraz da gizlenmektir. Renkli gözleri bir ayna olmuştur, dikkatlice baktığınızda kendinizi görmeniz mümkündür. Şiirleri gibi içtenliği de güleçtir, paylamayı değil, paylaşmayı sever. Şiirlerindeki kozmik enerji her dem kalbimizi tazeliyor. Her şii-rinin içinde hasret kokan bir yara, o yaranın içinden insanlık fışkıran bir hatıra, o hatıranın içinden ‘kuşlar uçuyor hala’…

Kısacası Elif Sorgun şiirimizin eşsiz bir cumhuriyet çiçeği, şairidir vesselam!