Çırpınış - Vatan ve Milletin Bekası Adına

Bir ülküye gönül vermenin yolu; herkes susarken konuşabilmek, herkes pusarken ayağa kalkabilmek, herkes boyun eğerken dik durabilmek, herkes pes ederken yeniden başlayabilmekten ve herkes terk edip giderken o topraklara kazık çakabilmekten geçer. Çünkü bir ülküye gönül vermenin yolu, hiçbir ümit ışığı yokken dahi, gücünün son katresine kadar çırpınmaya devam edebilmekten geçer.

Ne diyordu şair? *Neler yapmadık şu vatan için! Kimimiz öldük; kimimiz nutuk söyledik…* Ben de naçizane olarak yazdım, çırpındım... Vatan ve milletin bekası adına, kılıçtan daha keskin olan bir şeyi, yani kalemimi ve kelamımı kullanarak çırpındım. *Çırpınırdı Karadeniz, bakıp Türk’ün bayrağına…* diyen dizelerde anlatıldığı gibi, bizler de aynı Karadeniz gibi; onun kaygıları, onun özlemleri, onun beklentileri ve onun hasretleriyle aynı onun gibi çırpınıyoruz.

Hadi! Bir çırpınış da sizden olsun.