Nice öğrencilerim oldu... Kimi kistik fibrozis, kimi diyabet, kimi hepatit, kimi kalp, kimi lösemi, kimi lüpus, kimi MS, kimi kronik böbrek yetmezliği tanıları olan; yani değişik organlarda değişik hastalıklar... Hastalıkları farklıydı ancak kaygıları ortaktı, hayata tutunma istekleri ve umutları ortaktı. Ben öğretmenleriydim; bazen abla, bazen teyze, bazen yenge, en önemlisi duygudaştım onlara... Hepsini çok sevdim. Onlara bir şeyler öğretirken, onlara eğitim verirken onları hep güldürmeye, hep mutlu etmeye, umut ortaklığımızı hep kuvvetlendirmeye çalıştım. Gücüm yettiği sürece bunu sürdürmeye çalışacağım. ‘Hayat Güzeldir’ sinema filminde anlatıldığı gibi Hayat her zaman, her yerde güzel duyumsanabilir... Hele ki çocuksanız...Tabii ki biraz da çocuklarla gönüldaşsanız...Sevgilerimle...
Yorum Yap
