Eli Sopalı Cüceler

Gönül rahatlığı ile diyebilirim ki yazdıklarınızda kendimi buldum. Samimi olmak gerekirse, karanlık köşelerime ışık tutan fenerinizle, yetkinsizliğime verin, şimdiye değin hep orada bir yerde olduğunu sezinlediğim ama tanımsızlığı nedeniyle açığa çıkaramadığım kayıp hislerime tercüman oldunuz. Kitabınızı okurken içimden, “tam olarak böyle, ne ekleyebileceğim ne de çıkarabileceğim hiçbir şey yok! Sanatınızı ayakta alkışlıyorum… “ dediğim cümlelerin /paragrafların altını çizdim. Çizilmedik sayfa kalmadı desem yalan olmaz. Açık ve net ki acı çekerek, divitinizi kan dolu hokkanıza, yüreğinize daldırarak yazıyorsunuz. Özellikle o kısımda, öyle hisli ki, o kısımda gözyaşlarımı tutamadım. Mümkün olabilse acınızı hafifletmek, size, yarattığınız karakterlere gizlediğiniz size, sıkı sıkıya sarılmak isterdim. Sayenizde köklü gerçekliğiyle, inandığım doğrularımı, tıpkı dalgalı denizde yalpa vuran yatak misali alabora eden ilkel yanımla adamakıllı yüzleşmemi sağladınız ki ne kadar teşekkür etsem azdır… Sahte araçlarla yarattığım dünyayı yıkıp geçen, doğamın etimi duyumsatan sahici diktelerini damarlarımda hissettim. Peki, dürüst olacağım, artık sevişirken böğürüyorum... 

Alışılagelmiş, ezber kabullerden isteyerek ayrılan, pamuklara sarıp ninniyle uyutan değil, baştan ayağa soyup tazyikli soğuk suyu çıplak vücuduma çarpan, oldukça zeki ve cevval bir yazarın kaleminden dökülenlerle empati kurmak... 

Kim sizin gibi bir yazarla ölmeden önce tanışmak istemez ki!