En Yakınlarım, En Yakanlarımdı Hep

Gitmelerinin ezberlerinde, gelmelerine nöbetlerde bekledim hep... Başucu kırıklarımda sevdim çarelerimi... Ben en çok, tekliğinde ağladım gözlerime... Kime baksam bir parça dalış kaldı ömrümde... Kime dokunsam ellerim karardı... Aslında hayat, en güzel ömür alandı... Şimdi uçsuz bucaksız şiirler dolandı şehrime... Hangi sokağı adımlasam, adınla Yol`lanıyorum... Bitmeyecek binlerce cümleme bir kahraman arıyorum... Ve kimi kahraman sansam, figüranlarımdan da oluyorum...

Her şeyini geçtim ömrümün, ağlattığım çocuk heveslerinden bile çaresizim artık... Yollar uzun, şehirler buruk... İstasyon kokuyor gözleri... Kimi sevsem hazırdı bileti... Gitmelere âşıktı sevdiceğin her adımı... O yüzden en yakınlarım, en yakanlarımdı... Renklerimi bıraktım, uzarken tebessümsüz çığlıklar... Artık beni ne siyah alır içine, ne de pembeler sarar... Zarar bu devirde kız çocuğu olmak, zarar... Toplandım bütün yaşanmışlıklarımdan, griler çağırıyor, ikinci ihtimallerime gidiyorum... Ki artık Yaş`sız yaşlar diliyorum...