Eski Yunan

Eski Yunan olarak isimlendirilmiş kültürel yapı, döneminde çok güçlü sonuçlar üretmiştir. Bu çok güçlü sonuçlar üzerinden günümüzde de var olmaya devam etmektedir. Söz konusu sonuçların bu denli güçlü olmasının nedenlerinden biri, Doğu Akdeniz, Anadolu ve Önasya kültürlerinden büyük oranda etkilenmekle birlikte “sonuç” bağlamında sosyo-kültürel üretiminin özgün olmasında yatar. Özgün olmayan bir şey, herhangi bir forma ve sosyo-kültürel üretime adını veremez. Üretim süreci etkileşim yönüyle bağımlı ama üretimin sonucu bağımsızdır. Modern çağlar pek az şeyi Eski Yunan Kültürü kadar çok sevmiş, üzerine düşünmüş, araştırmış, anlatmış, kopyalamış, yazıp çizmiş ve sürdürmüştür. Peki o halde bu arzunun nedenleri nelerdir? Naratif Dönem öyküsel, söylemsel ve aktarımsal bir üretim aralığıdır. Böyle bir kültürel dönemin arkeolojisi de söylemsel göstergeler odaklı bir arkeoloji olmak durumundadır. Naratif Dönem’in arkeolojisi söylem arkeolojisidir. Söylem olarak adlandırılan öyküsel formu mythoslar oluşturur. Mythoslar birer anlamsal yapılardır. Bu yapılar değişmez biçimde insanın bilinci ve bilinç dışı arasındaki işaret, ilişki, iletişim ve gerilimleri de ortaya koyar. Mythos ile Logos arasındaki fark, çok anlamlılık ve sabit anlam arasındaki farktır. Bu aynı zamanda Homeros ve Platon arasındaki farktır. Homeros aşkın bir dünyanın şairi, Platon ise fiziki dünyanın mimarıdır. Platon’dan çıkılamaz.