Gönül Kafesim

Ben küçükken yazmak, yalnızca okulda gerekli olduğunu düşündüğüm bir eylemdi.
Küçüktüm henüz. Annemin ``büyüyünce anlarsın`` sözlerini çok duyardım o zamanlar.
``Neyi anlardım?`` anlayamıyordum bir türlü.
Sonra insanlar tanıdım. Yani insanları tanıdığımı sandım.
Mutluluğu da tattım, hayal kırıklığını da.
Paylaşmak istedim birileriyle, etrafıma baktım; kimseler yok!
Ben de kağıda kaleme sarıldım.
Sessiz sakin dediler benim için.
Ben her an yazmak istedim.

Ve duymasını bilene haykırdı cümlelerim…