Gül ve Diken

Seherde uğradım gülşen bağına
Dökülmüş yaprağı, dal garip garip
Ateş-i hicranın basmış bağrına
Bülbül figân eder, dil garip garip

Hükmü maktel oldu devr-i baharın
Solmaya yüz tuttu reng-i gülzârın
Sordum gece gündüz gelir fizarın
Dedi bülbül: “Gitti gül, garip garip…”

Dedim, “Senin gibi ben de yanmışım.”
Dedi, “Ben derdimi nihân sanmışım.”
Dedim, “Mey-i aşkın içip kanmışım.”
Dedi, “Bencileyin bil, garip garip…”

Dedim, “Acı çekmek varmış kaderde.”
Dedi, “Müptelayım bin türlü derde.”
Dedim, “Sevda yeli esince serde…”
Dedi, “Al sazını çal, garip garip…”

Dedim, “Feryadına can mı dayanır?”
Dedi, “Her seherde derdim uyanır.”
Dedim, “Gözyaşların kana boyanır.”
Dedi, “Akıp gider sel, garip garip…”