Heybemdekiler

Askerliğimi kısa dönem yaptım. Herkes yüksekokul mezunuydu. Bize giyilmiş potinler verdiler; elbi-seler ve kep yeniydi. Potinlerimi giyerken birinin 42, diğerinin 43 numara olduğunu gördüm. Dört ay bu ayakkabılarla eğitim yapacak, nöbet tutacaktım. Askerliğin olduğu yerde mantık aranmıyor; böyle öğrendik. Koğuşta bitişik ranzadaki arkadaşlarla samimiyet kurduk. Günlerden bir gün, bu arkadaş-lardan birini “büyük komutan” çağırmış. Meraklandık. Meğer babası başka bir ilde albaymış, amcası daha üst rütbeliymiş; ama buraya gelirken kimseyi arayıp torpil istememiş. Amcası ziyarete gelince yeğeninden söz açılmış; ardından arkadaş çağrılıp yerinden memnun olup olmadığı sorulmuş. “Memnunum” demiş. Doğallık işte; insan ne kadar doğal olursa o kadar başarılı olur. Sahte, yapma-cık davranışlar kişiyi büyütmez, küçültür.