Mevlana ve Yunus`ta Aşk

Yunus Emre, dinî-tasavvufî Türk Edebiyatının en seçkin simalarındandır.

Yunus Emre, halkın dilini ve zevkini, halkın duygu ve düşüncesini esas almıştır; halkla iç-içedir.

Ahmet Yesevi`nin dilindeki öğretici dü­şünce, Yunus Emre’nin ilâhîlerinde duygu ve düşüncelerin inandırıcı ve coşturucu mükemmelliğe ulaşmıştır. Bu mükemmellik Türkler arasında millî birlik ve millî kültürün de temelidir.

Mevlana Celaled­din-i Rumî de bu mükemmelliğin ene ayaklarındandır.

Mevlana Celaled­din-i Rumî de, Yunus Emre de, iz takip ettiğimiz zaman kökleri Horasan’a, Türk merkezlerine dayanmaktadır.

Yunus Emre; halk diliyle, halka, İslâm Dini`nin umdelerini anlatan Dinî -Tasavvufî Türk Edebiyatı`nın en büyük şairidir. Orta Asya`da Ahmet Yesevi’yle başlayan halk-tasavvuf şiiri, Türkistan ve Horasan`dan sonra Anadolu`da en üstün seviyeye Yunus Emre`de ulaşmıştır.

Bu şuur ve iman, dünyanın üç kıtasında tecrübe edilmesine rağmen, en güzel meyvesini Anadolu`da Yunus Emre`nin öncülüğünde vermiştir.

Yunus’ta, kimilerinin, üzerinde durmaktan çekindiği birçok iman meseleleri ile Cen­net, Cehennem, Sırat gibi kavramlar, hür düşüncelerine konu olmuştur.

Yunus; duymuş, düşünmüş, inanmış ve bütün duyuş, düşünüş ve inanışlarını büyük bir sadelik ve kolaylıkla şiirleştirmiştir.

Şiirleri, her dilin söyleyemeyeceği bir açıklık ve kolaylıkla terennüm edilmiş­tir.

Yunus, bütün ilâhîlerinde aynı temaları işler. Yunus`a göre bütün varlıklar Tanrı`yı bilir ve onu hal diliyle zik­reder.

Yunus Emre, her devirde çok sevilmiş, çok okunmuş, çok taklit edilmiştir. Bu se­beple birçok şiiri başkasına mal edildiği gi­bi, birçok şiir de çok sonraları onun adına yazılmıştır. Onun için şiirlerinin kesin sayı­sını tespit edemiyoruz. Yeni yazmalar bu­lundukça, araştırmalar derinleştirildikçe ger­çek Yunus’un şiiri ortaya çıkacaktır.