Mutlu Prens

Saz, başını kaldırdı. Evine pek bağlıydı, gerçekten onunla gelemeyecekti. Kırlangıç *Vaktimi boş yere geçirdim. Ben piramitlere gidiyorum, Allahaısmarladık,* diye haykırıp uçtu.

Bütün gün uçtu, gece vakti şehre vardı. *Acaba nereye insem? İnşallah şehir benim için hazırlıkta bulunmuştur.* dedi. Sonra yüksek sütunun üstündeki heykeli gördü. *Burada kalırım. Bol havalı, mükemmel bir yer,* diye Mutlu Prens’in tam ayakları arasına kondu.

Etrafına bakıp uyumaya hazırlanırken, kendi kendine yavaşça *Yatak odam altından,* dedi fakat tam başını kanatları arasına koyarken üstüne bir su damlası düştü. *Ne tuhaf şey, gökte bir tek bulut yok, yıldızlar parıl parıl parlıyor ama yine de yağmur yağıyor. Avrupa’nın kuzeyinde iklim doğrusu berbatmış,* diye haykırdı. Saz, yağmurdan hoşlanırdı ama bu onun bencilliğinden başka bir şey değildi. Derken bir damla daha düştü. *Yağmurdan koruyamayacak olduktan sonra heykele sığınmanın ne lüzumu var? İyi bir baca külahı bulmalıyım,* diye uçmaya davrandı. Fakat daha kanatlarını açmadan üçüncü bir damla düştü. Başını kaldırıp bakınca ne görsün? Mutlu Prens’in gözleri yaş içindeydi, altın yapraklarından da gözyaşları akıp duruyordu. Yüzü, ay ışığında o kadar güzeldi ki küçük Kırlangıç’ın yüreği sızladı. *Kimsiniz?* dedi.