Öfke Risalesi

Bir yaprak gibi savruluyoruz,

Kaderin ellerinde…     

Ve küreklere asıldık

İçi hava dolu bir denizde:

Ağır metal bir gemiyi,

Kaldırıp yüzdürebilme beklentisiyle…

Sandık ki yönünü biz verdik!

Koştuk koştuk, yetişemedik,

Her an değişen kendimize.

İçlerine hava dolan,

Hava boşaltan ciğerlerimize,

Güç yetiremezken;

Adanabileceğimizi zannettik: Değiştirmeye!

Bazen bir insanı,

Bazen bir kararı,

Bazen ucu görünen bir yolu;

Hatta ki kendimizi bile…

Ama yoğurulup harman olacağız,

Zamanın o kutlu ellerinde!

“El benim elim değil” denecek,

Pişeceğiz belki biz de!