Ömer`in Çocukluğu

O adama ne demeli? Ne merhametliymiş ama! Susmadı, ‘’Hoşt!” dedi. Ama yardıma da gelmedi. Ey adam, bir köpek bir çocuğa saldırıyor, hem de o köpeğin kuduz olma olasılığı da var, sen sadece pencereden seslenmekle yetiniyorsun.
Dünyada insanın ancak kendi işiyle uğraştığı zaman mutlu olabileceğini düşündüğü için sadece kendi işiyle meşgul olmayı pek sevmiştir.
Behçet Bey edepli, zarif, tatlı dilli bir kişidir. Babam kendisini çok severdi. Böyle kişilere “baba dostu” derler. Babaları vefat etmiş oğullar bunları tuhaf bir duyguyla severler. Onları manevi amcaları yerine koyarlar.
Hoca Efendi’nin önünde ileriye doğru uzatılmış olan bir, bir buçuk metre uzunluğundaki sopalar, baş ucunda asılı duran kayışlı falaka değnekleri çok korkutucuydu. Bu falaka değneklerinden biri de zincirliydi!
“En mühim tarafı kendi çocukluğunun arasında bize, imparatorluğun o zamana kadar bel kemiği olan, dindar ve çalışkan haysiyetli bir zümrenin, esnaf sınıfının hayatını vermesidir.” -A. H. Tanpınar
“Tanzimat devri edebiyatının şahsi ve edebî hatıra türünde tek kıymetli eseri Ömer’in Çocukluğu’dur.”