Şipşirin

(...)
Gözleri dolmuştu. O sırada kapıdan içeriye bir çocuk girdi. Çocuk sevgi dolu bakışlarıyla ona bakıp gülümsedi.
–İyileşiyorsun Şipşirin.
Yanına gelip bir sürü şey anlattı. Şipşirin, çocuğun dilinden pek anlamıyordu ama güzel şeyler anlattığından emindi. Ormanı, kırları, bağları, bahçeleri, kelebekleri, çiçekleri...
Gün geçtikçe sağlığı düzeldi. Her gün kendisini ziyaret eden çocuğun sevgi dolu yüreği onu iyileştirmişti. Birkaç gündür bahçeye çıkartılıyordu. Sağlıklı olmak ne güzeldi. Yine bir gün çiftlikte gezerken çitlerinin arkasına gizlenmiş annesini gördü. 
Koştu o tarafa. Tam o sırada bir ses duydu:
–Şipşirin!
Sesin geldiği tarafa baktığında çocuğu gördü. Bir an gidip gitmemekte tereddüt etti.
Çocuk:
–Şipşirin. Çiçekler, kelebekler seni bekliyor. Koş! Mutlu ol!
Koşuyordu. Çocuk “Koş!” demişti. Anlamıştı onu. Artık avcılar hariç iyi insanları sevecekti. Çocuğu sevdiği gibi.