Söz Uçar Sızı Kalır

Köyden getirip şehre yıktığımız denkler içinde din de kültür de iç̧ içe geçmiş bir şekilde tadına doyum olmaz bir lezzetle arzı endam ediyordu. Konya bütün bu alaşımın çözülmesi demekti. Yazları bizim komşunun mescidinde Kur’an öğrenmeye gidiyor, mahallede yeni yeni öğrenmeye başladığım kimlik beyanlarına bağlı ailelerin çocuklarıyla elifba cüzü ellerimizde mescide doluşuyorduk. Milletvekili Hüseyin Kaleli’nin oğlu Uğur ağabey, Topuzların çocukları; solcu, sağcı, ülkücü amcaların çocuklarına henüz bulaşmamış̧ ağırlıklarıyla mescide Subhâneke’den girip Âyetü’l-Kürsî’den çıkıyorduk. Kendi okumalarımı nereye yerleştirebilirdim, henüz derdime değildi ama biraz Battal Gazi, biraz Malkoçoğlu, kısmen de Tommiks ve Teksas ile kendimi başka bir dünyanın içine taşıyordum. 

Rol modellerin ilk örnekleri bu sokaktan çıkacaktı. Bazılarına imrenecek, bazılarına resmen öykünecektim. Asil olanları vardı, yaşlarına başlarına bakmadan bilgece konuşanları vardı, paspal ve mendebur olanları da. Onlardan hangisi ben olacaktım? Buna karar vermem gerekirdi. Babam evde yoktu, annem bizlere sahiplik ediyordu, komşu evden ise kötü sesler geliyordu.