Vankay’dan Söylemeceler - Sözle Oynayan Yazılar

İnsanlar yaşamları içinde, mutluluklar kahkahalar bir tarafta... acılar gözyaşları bir tarafta... bir sarkacın salınımlarını yaşarlar. Her yazar, bir başkasının yazamayacağını yazar. Yazarımız, karşımıza muhteşem bir oyuncu olarak; çıkıyor kitabında...Sahnede değil de kendisiyle baş başa yalnızlığında yazarak yapıyor bunu. Bu yapıtında yazar, hayata güzel bir kadına bakar gibi bakıyor ve yazıyor...anlatısındaki ayrıntılar bunu vurguluyor... Ernesto Sabato Arjantinli bir yazar...Her insanın hayatında; saklanabileceği bir tünel, belki de aradığını bulamayacağı, bomboş bir tünel olduğunu söyler... o tüneldeki sessizliğe, yalnızlığımıza sığınırız. Bazen kaçmak isteriz. İçimize döneriz. Her insan sevinen, mutlu olan bir yapıyı da içinde taşır. Aynı zamanda; acı çekmek, çaresizlik, duyarlılığın getirdiği yalnızlık, çözümsüzlükler...sorunlarımız, bize yapışır. Bu anlatıda, yazarımız bizi alıp, sanki bir lunaparka götürüyor... Bazı insanların acılarını unutuvermeleri birçok yazarı şaşırtmıştır. Aslında acılar iz bırakır... kapanmayan yaralarımız içimizde, öylece durur... insan kendini saklayan bir varlıktır. Yazarımız, bizim iç dünyamıza yaklaşıyor, gördüklerini bize anlatıyor. Bu kitap, yaşamı anlatan sessiz bir anlatı şarkısı... İnsanın bir başkasıyla paylaştığı ya da paylaşamadığı sevgi; yaşadığımız iç gizemimizin tünelleri kara delikleridir. Yazarımız satırlarıyla, okuyucuyu, saklandığımız tünellere yakınlaştırıyor. Sevgili Mert, Senin “bir dünya yazarı olduğunu başından beri biliyorum…. ben senin yüzyıllar ötesine... evrene yazdığını düşünüyorum. Onun için kitabın için arka kapak yazısını içimden gelerek yazdım.