Yamuk Tablo

Sadece fotoğrafta bir araya gelebilen bir aileden Maksimde şarkı söylerken elindeki salatalıkla kendisini Kara Şah aşiretinin karşısında bulan Nazan Naza, gerçeklerden kaçmak için cücelerle ilgili fanteziler üretirken başka bir gerçeklikte kaybolan kahramandan hikâyeyi yazan başka birisi olduğunu fark eden yazara, anne olamadığı için diğer çocukların kötü taraflarına odaklanan kadının öyküsünü yazmakta zorlanan kadından kıskançlık krizleri geçiren adamlara, kömürlüklere kapatılıp cinlerini çıkarması için hocaya gidenlerden yaptığı hırsızlığı aynadaki suretine yükleyen kıza kadar geniş bir yelpazede izliyoruz kahramanlar geçidini.

Özlem Özdaş sakin üslubuyla okuru içine alan öykülerinde sıradanlığın üzerindeki aşinalık örtüsünü aniden kaldırıyor. Acılarıyla, kusurlarıyla, korkularıyla, zaaflarıyla, hırslarıyla, fedakarlıklarıyla kurulan ilişkiler ağını gözlerimizin önüne seriyor. Tablonun kendisi mi yamuk yoksa tablo mu yamuk asılmış sorularından öteye taşıyor meseleyi: Gözler yamuk bakıyorsa hep tabloyu suçlarlar.
Hakan Akdoğan