Yankı

Kıyılara vuran taş sesleri, rahatlatır mıydı insanı? Taşlara yumuşacık dokunuşu taşların her dalganın vuruşunda azıcık da olsa yerinden oynaması… Acılarda azıcık unutulsa belki rahatlardı gönül. Acımı unutursam belki daha yumuşak çarpardım kıyılarıma iyi davranırdım kıyımda dolaşan insanlara, bana yaklaşan gemiden korkmazdım mesela… Dalgalarımı dindirir rahatça yerleşmesini sağlardım hem limanıma hem kıyılarıma… Kıyım da o’ydu, limanım da o’ydu… Oysaki ama o bir gemi için koca bir şehri yakmış ben ise o şehrin küçük bir ilçesiymişim sadece… Arkadaşlarım bile sessizliğimin çok gürültülü olduğunu söylerken, o sesimi söküp aldı boğazımdan, bedenimden de ruhumu… Düştüm, kaldırmadı. Kaldırmaya çalıştığında ise yere tekrar düşürdü. Bıkmadan, usanmadan tekrar tekrar verdim ellerimi, kaldırsın diye.

*Niye aptalsın bu kadar* demedikçe, ellerimi uzatmaya devam ettim. Sonra ellerim kanlar içinde kaldığını fark ettim. Sadece ellerim değilmiş yaralı kalan, ruhumda yaralanmış ama ben fark edememişim grip gibi içten içe bitmişim fark edenim olmamış. Fark edenim olmadığı gibi utanmadan karşımda durmuş elini uzatmış, cesaretin var mı bir daha uzatmaya demiş. Ben ise öylece bakmışım, kalmışım bir yanım elinde bir yanım kalbinde…