Yargah

Özüm Yok
Geçmişim kayıp belki.
Senden sonra her şey bir üveylikti...
Ve sırf bu yüzden yazmadım öz geçmişimi...
Öz geçmişim,
Geçmemiştir benim...
Unutulmayı Unut
Yargah - 1
Yokluğundaki nefes almalara teşebbüs ettiğim tereddüt dolu can sancısı yığınlarındayım...
Üç vakte kadar, kaldım...
Telaffuzum lal,
Kılavuzum kargaşalarla karılmış,
Farzım misal, örneklendirilebilirim...
Arzım masal, öykülerde anlatılabilirim...
Canımı yaktın...
Isıtıp tenini,
Aydınlatabildin mi kara gecelerini?
Aşk âminlerindeki ayrılık ayinlerine kâhin bırakan bir hain dirilteli beri yüreğin,
Gözlerim apseli,
Hep sensizliği aktı gördüklerime...
Hapse girmişçe duruyorum içimdeki sen’de...
Kastım var gidişine,
Kasten düşmüşüm süsü verilmiş acı dergâhı içindeki yargâh kulübesinde;
Yüküm sensizlik...
Hüküm giymişliğimi soyunuyorum kiracı gibi gelip gittiğin kir ağacının dibindeki gölgesiz çürümelerde...
Şimdi
Zor döndürüyor sesim dilimi dediklerime
Sesimi utanıyorum sana,
Seni tanımıyorum alfabedeki harfler arasındaki yabancılıkta
Yutamıyorum içtiğim suları olmayışlarındaki
Arbededeki darplarında...
Güne gün ekleyerek, eksiliyorum...
Yunus Emre Gökçe